قصه

این قصّه رو ازت می خواد تو شب تکرار دلم
نگام نکن خسته میشه روزای اجبار دلم


تو آسمون رنگ چشات یه خورشید و گم میکنه
فــقــط تـــــو دنــبــالــم بــیــا بــرای دیدار دلم


گفتی می خوام رو قلبِ تو اسممَو امضا بکنم
می خوام بشم چتر هوات لحظه ی رگبار دلم


اگه که اشتباه نشه یه خوابِ شیرین میکشم
واسه ی شهر سوت و کور ساعتِ دیوار دلم


به پای موندن صدات هر چی ترانه پُر میشه
کوهی شبیهِ فاجعه بیا که بر دار دلم


به شوق کوچه های دور حسّمو تفسیر میکنم
بذار بگم دوسِت دارم تا وقتی بیدار دلم

شاعر:کامران قائم مقامی

غزل مثنوی پاییزی....

                       هوا بارانی است فصل پاییز 

                       گلوی آسمان از بغض لبریز 

به سجده آمده ابری که انگار شده از داغ تابستانه سرریز 

هوای مدرسه بوی الفبا صدای زنگ اول محکم و تیز 

جزای خنده های بی مجوز و شادی ها و تفریح های ناچیز 

برای نوجوانی های ما بود فرود خشم و تهمت های یکریز 

رسیده اول مهرو درونم پر است از لحظه های خاطره انگیز 

کلاس درس خالی مانده از تو منو گل های پژمرده سر میز 

                            هوا پاییزی و بارانیم من 

                         درون خشم خود زندانیم من 

                     چه فردای خوشی را خواب دیدیم 

                          تمام نقشه ها بر آب دیدیم 

                        چه دورانی چه رویای عبوری 

                        چه جز تنها به دنبال ظهوری 

من و تو نثر بی پرواز بودیم اسیر پنجه های باز بودیم 

همان بازی که با تیغ سر انگشت به پیش چشمان من تو رو کشت 

تمام آرزوها را فنا کرد دو دست دوستیمان را جدا کرد 

تو جام شوکران را سر کشیدی به ناگه از کنارم پر کشیدی 

به دانه دانه اشک مادرانه به آن اندیشه های جاودانه 

به قطره قطره خون عشق سوگند به سوز سینه های مانده در بند 

                         دلم صد پاره شد بر خاک افتاد  

                         به قلبم از غمت صدچاک افتاد 

                       بگو آنجا که هستی شاد هستی 

                        در آن سوی حیات آزاد هستی 

                        هوای نوجوانی خاطرت هست  

                     هنوزم عشق میهن در سرت هست   

                        بگو آنجا که رفتی هرزه ای نیست 

                         تبر تقدیر سرو و سبزه ای نیست 

                          کسی دزد شعورت نیست آنجا 

                            تجاوز به غرورت نیست آنجا 

                        خبر از گور های بی نشان هست  

                          صدای زجه های مادران هست 

                            بخوان همدرد من هم نسل و همراه  

                          بخوان شعر مرا با حسرت و آه 

                            دوباره اول مهر است و پاییز   

                             گلوی آسمان از بغض لبریز 

                          منو دیدی که خالی مانده ازتو 

                          و گل هایی که پژمرده سر میز

                                                                                                            هیلا صدیقی.   

دوست داشتن

---

 

 دوستم داشته باش   بادها دل تنگند 

  دستها بیهوده     چشمها بی رنگند 

دوستم داشته باش    شهرها می لرزند 

برگ ها می سوزند    یادها می گندند 

باز شو تا پرواز          سبز باش از آواز 

آشتی کن با رنگ     عشق بازی با ساز 

دوستم داشته باش    سیب ها خوشکیده 

یاس ها پوسیده       شیر هم ترسیده 

دوستم داشته باش   عطرها در راهند 

دوستت دارم  ها      آه  چه  کوتاهند 

دوستت خواهم  داشت   بیشتر از باران    

    گرم تر از لبخند     داغ چون تابستان 

دوستت خواهم داشت   شادتر خواهم شد 

ناب تر روشن تر       بارور خواهم شد 

دوستم داشته باش    برگ را باور کن 

  آفتابی تر شو       باغ را از بر کن 

دوستم داشته باش   عطرها در راهند 

دوستت دارم  ها     آه چه کوتاهند 

خواب دیدم در خواب    آب آبی تر بود 

رز پر سوز نبود      ضخم شرم آور بود 

خواب دیدم در تو    رود از تب می سوخت 

نور گیسو می بافت   باغ چه گل می دوخت 

دوستم داشته باش   عطر ها در راهند 

دوستت دارم  ها      آه چه کوتاهند.  

فکر

---

 

به تو که فکر میکنم   از همیشه بهترم 

وسط غربت آب       صدفی شناورم 

به تو که فکر میکنم  باغ خوش عسل من 

            غنچه و پولک منم.

عشق است

عشق است  

  باز این ترانه ها را عشق است  

                      رخش سرخ  بادها را عشق است 

عشق درگیر غروب درد است 

                           باز هم طلوع ما را عشق است 

        آی از خانه ی ضخم و گریه 

                               غربت بغض گشا را عشق است 

       آی از آب وهوای بی عشق 

                               بادبان ناخدا عشق است 

   اهل بی مرزترین دریا باش 

                                 آی اهل همه جا را عشق است 

از غزل باختگان می ترسم 

                                شعرهای بی هوا را عشق است 

 ای قشنگِ سازها   آوازها  

                                   روزهای بی عزا را عشق است.